മതിലുകൾക്കപ്പുറത്തേക്ക്

ചായങ്ങൾ അടർന്നുവീണ ആ 

മതിലുകൾ 

വലിയ മറ തന്നെയായിരുന്നു .

വെളിച്ചത്തെ മറച്ച മതിലുകൾക്ക് 

മരണമില്ലയിരുന്നു .

ഇരുട്ട് അണിയിച്ച തിളക്കങ്ങൾക്കു
പകലിൽ

ചുവന്ന തുപ്പൽക്കറയുടെ

നിറമായിരുന്നു .

കറകൾ ഒരിക്കലും
മായില്ലെന്നുറപ്പായിട്ടും  

ആ മതിലുകൾക്കപ്പുറം 

ഏതോ റോസക്കമ്പുകൾക്കുവേണ്ടി
കൊതിച്ചിരുന്നു .

ഒരു പ്രാന്തന്റെ കഥ

തെരുവിൽ  നിന്നൊരു പ്രാന്തൻ

ഉറക്കെ വിളിച്ചു പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു
ഇതാ

ഇവൾക്കിപ്പോഴും 

ജീവനുണ്ട് .

മൊബൈലിൽ നിന്നും 

അരിച്ചു കയറിയ നൂലുകൾ

അവരുടെ കാതുകളടച്ചിരുന്നു .

കണ്ണുകളിൽ

അക്കങ്ങളിലൂടെ കുതിച്ചു പായുന്ന

സൂചിയുടെ വേഗങ്ങളല്ലാതെ

അവർ
വേറൊന്നും കണ്ടില്ല .

പകലുദിച്ചപ്പോൾ
അവർ വന്നു.

തൊണ്ട വരണ്ട് കണ്ണിൽ

ഇരുട്ട് കയറിയ പ്രാന്തൻ

ഫ്ലാഷുകൾ മിന്നിയപ്പോൾ

ഉണർന്നു .

അയാള്ക്ക് മുന്നിലൂടെ കുതിച്ചൊഴുകിയ

ആൾക്കൂട്ടം   വിളിച്ചുപറയുന്നു ണ്ടായിരുന്നു
നിർഭയാ  നീയിന്നും  ജീവിക്കുന്നു 

ഞങ്ങളുടെ ഓർമകളിൽ .

അയാൾ ചിരിച്ചുകൊണ്ട്

കാതുകൾ പൊത്തി .

പിന്നെ മെല്ലെ പറഞ്ഞു

അവൾക്കു ശരിക്കും ജീവനുണ്ടായിരുന്നു

ഇന്നലെ .

പാട്ട്

ഇന്നലെ മഴ  വിരിഞ്ഞ  

നേരത്തു 

പുതുമണ്ണിൽ   കിടന്നുരുണ്ട 

കാറ്റ് 

കുളക്കടവിലെ 

ഒതുക്കുകല്ലിൽ 

തലയിടിച്ചു വീണ 

മഴത്തുള്ളികളെയും 

പെറുക്കി  പാഞ്ഞു
ചെറു  ചാലായി 

തോടായി 

പുഴയായി 

പിന്നെ  കടലായി 

തിരകൾ   മണലിൽ 

കുടഞ്ഞിട്ട  മഴത്തുള്ളികൾ 

വെണ്‍ ശംഖിലെ പാട്ടായി .

ഇന്ന് മഴ  പെയ്തപ്പോൾ 

ഞാൻ   മൂളിയത്‌ 

അതേ  പാട്ടായിരുന്നു .