ഞാൻ

ഇരുളടർന്നുവീണ് കരിഞ്ഞുണങ്ങിയ
ഒരു പകൽ .
നക്ഷത്രക്കണ്ണുകളിൽ വെള്ളം
നിറഞ്ഞ്
ചോർന്നൊലിച്ച
ഉപ്പു ചുവയ്ക്കുന്ന മഴ .
കരക്കടിഞ്ഞ ചത്ത മീനുകളെ
കൊത്തി വലിക്കുന്ന
കടൽക്കാക്ക നോട്ടങ്ങൾ .
കാലടിയിലെ അടർന്ന മണ്ണിൽ
നിന്റെ കൂർത്ത വാക്കുകളുടെ
ഒരിക്കലും മായാത്ത കറ .
അന്നു ഞാൻ തൂത്തു തുടച്ചെറിഞ്ഞ
വിശപ്പിന്റെ മാറാലകൾ
പഴകി ദ്രവിച്ചതിനാലാവണം
പരിഹാസം
ചിലന്തി വലയായിത്തുടങ്ങിയത് .

കുഞ്ഞിക്കുട

മഴ വിതറിയിട്ടുപോയ
വെളുത്തു മെലിഞ്ഞ
കൂണുകൾ
കറുത്തിരുണ്ട് ചളി നിറഞ്ഞ
മണ്ണിലൊരു
വെള്ളാരം കല്ലുപോലെ.
വാരിയെടുക്കാൻ നീണ്ട
കുഞ്ഞു കൈകളിൽ
ചോണൻ കേറി ചുവന്നപ്പോഴും
ഒരു ചെറുചിരി ചുണ്ടിൽ
അപ്പൂപ്പന്റെ കൈയ്യിലെ
കാലൻകുട  പോലൊരു
കുഞ്ഞിക്കുട
എനിക്കും കിട്ടീലോ .......