വിളക്കുതിരി

കറുത്ത മേഘങ്ങൾ 

കുടഞ്ഞിട്ട തണുപ്പ് 

ഓലക്കീറുകളുടെ

ദ്രവിച്ച അസ്ഥികളെ 

ഞെരിച്ചു കളഞ്ഞു.

അടുത്തു കിടന്ന മുഖമില്ലാത്ത 

മംസകഷണത്തെ 

മാറോടണച്ചപ്പോൾ

ഉയർന്നു വന്നത് 

ഒരു വലിയ 

ദീ ർഘനിശ്വാസമായിരുന്നു .

അതിൽ രാത്രിയിൽ വിരിഞ്ഞ 

ഏതോ കാട്ടുപൂക്കളുടെ 

മണം പരക്കുന്നത് 

അവളറിഞ്ഞു .

വിടർന്നു കത്തും മുൻപേ 

എണ്ണയിലെക്കെടുത്തെറിയപ്പെട്ട

വിളക്കുതിരി 

ഇരുട്ടുറങ്ങാൻ കാത്തിരുന്നു

ഒരു സൂര്യനായ് 

ഉദിച്ചുയരാൻ .

പകലുണർന്നപ്പോൾ

ആ മാംസക്കഷ്ണം പറഞ്ഞു 

നിനക്ക് സൂര്യനാവാനുള്ള 

വെളിച്ചമില്ല .

അപ്പോഴാണവൾ കണ്ടത് 

അയാൾക്കൊരു മുഖമുണ്ട് 

ഒരു ശബ്ദവും .

പക്ഷേ .....

അവളുടെ മുഖം .......

എണ്ണയിൽ കുതിർന്നു കിടന്ന 

മുഖം കരിഞ്ഞ വിളക്കുതിരി 

ഉറക്കച്ചടവോടെ മലർന്നു കിടന്നു.

കരയണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു ....

കണ്‍തടങ്ങൾക്കു ചുറ്റും 

വരിഞ്ഞു മുറുക്കിയ 

വിശപ്പിന്റെ മാറാലകൾ 

ആ കണ്ണുനീർ പോലും 

ആർത്തിയോടെ വിഴുങ്ങി 

ഇടം കൈയ്യിൽ ചുരുട്ടിപ്പിടിച്ച 

മുഷിഞ്ഞ നോട്ടുകൾ 

അവളുടെ പകലുറക്കങ്ങളിൽ 

താരാട്ടുകൾ മൂളി .